Villa de Leyva to urocza mała wioseczka o typowych
białych kolonialnych zabudowaniach. Miejsce w sam raz na relaks, rozkoszowanie
się gorącą czekoladą z serem w uroczych kawiarenkach i leniwe spacery po
okolicy. Tam pośród uroczych hacjend i zielonych pól skamienieliny dinozaurów, ruiny Muisca i malownicze jeziorka. Był weekend więc miasteczko było pełne kolumbijskich turystów i
zaczęliśmy się obawiać, że nie znajdziemy taniego lokum. Jednak jakimś cudem
natknęliśmy się na panią u której Max utargował pokój dwuosobowy za 25tys.
Po opłaceniu pokoju gospodyni zniknęła i więcej już jej nie zobaczyliśmy a cały w
sumie przybytek zostawiła nam. Po rewelacyjnym obiedzie w lokalnej stołówce na
przeciw dworca dołączyliśmy do Cassandry z Australii którą poznaliśmy w
Salento. Spotkaliśmy w umówionym miejscu o trzeciej i poszliśmy na spacer wokół
wioski. -sielankowy
raj. Później oddaliśmy się w objęcia tutejszego lenistwa i obżarstwa. Liczne
pastelarie i kawiarenki kuszą pysznymi tortami, kawkami i czekoladami. Znaleźliśmy sobie uroczy zakątek z widokiem na ulice i rozkoszując się serem leniwie maczanym w czekoladzie obserwowaliśmy toczące się wokół nas życie. Mniam. Wieczorkiem cała młodzież zebrała się na schodach przed katedrą z
piwkami, aguardiente i innymi trunkami. W Kolumbii knajpki są często puste, a
piwko zakupione w monopolowym pije się na chodniku, placu czy schodach. Jedna
wielka międzynarodowa integracja. Często i taniej, 
przyjemniej i łatwiej nawiązać kontakt z innymi.
Następnego dnia z samego rana wybraliśmy się z Cassandrą
na spacer do pobliskich atrakcji. Na początek zaraz za miasteczkiem jest Casa
de Terracota (zdjęcie tytułowe)-uroczy budyneczek cały z czerwonej gliny. Wstęp to 3tys więc zrobiliśmy tylko zdjęcia z zewnątrz. Ponad godzinę dalej odnaleźliśmy
Obserwatorio Astronomico Muisca. Nic szczególnego, tylko parę kamieni jak dla
mnie rozstawionych z zamętem, a mających służyć plemionom Muisca do oznaczeń
astronomicznych. Wstęp znów 4 tys więc zdjęcia
z za płota i idziemy dalej. Co jakiś czas pytamy o drogę bo można się łatwo zgubić na tych polnych dróżkach ale spacer jest bardzo przyjemny a ludzie
bardzo pomocni. Aha w Lonely Planet jest napisane że droga do tego ośrodka
zajmuje 25 min-otóż to ponad godzinę. To normalne że ten przewodnik się myli-cóż.
Do kolejnej atrakcji czyli muzeum Paleontologicznego doszliśmy po około półgodziny. Wstęp 4tys ale zdecydowaliśmy się wejść i nie żałuje. W środku znajduje się szkielet wielkiego cronozaurusa i paru ichtiozaurusów
oraz inne skamienieliny. Podobno na świecie są tylko dwa tak dobrze zachowane
cronozaurusy a drugi jest w Australii. To taka duża krokodylo-ryba. Z muzeum do
miasteczka prowadzi już droga asfaltowa, a po drodze zatrzymaliśmy się jeszcze żeby zobaczyć malownicze Pozos Azules. Kolejna opłata za wstęp 3tys ale znów warto. Kawałeczek od drogi znajduje się parę małych zbiorników wodnych o głębokich zielono-niebieskawych
kolorach. Z 
powodu dużego zachmurzenia nie widać jednak tego na zdjęciach.
Zabarwienie jest wynikiem zawartości w wodzie pewnych minerałów o czym poinformowała nas pani przy jeziorkach.
Teren jest bardzo przyjemny. Można sobie wynająć koniki albo po prostu się zrelaksować i posiedzieć przez chwile. Nie można jednak pływać. Z jeziorek do
miasteczka dostaliśmy się złapanym na kciuka samochodem. Cała trasa zajęła nam
prawie cztery godziny i bardzo polecam. Oczywiście płacenie za każdą atrakcje
to szaleństwo i przy paru punktach według mnie strata pieniędzy ale spacer
poprzez wioskowe tereny to sama przyjemność.
Do kolejnej atrakcji czyli muzeum Paleontologicznego doszliśmy po około półgodziny. Wstęp 4tys ale zdecydowaliśmy się wejść i nie żałuje. W środku znajduje się szkielet wielkiego cronozaurusa i paru ichtiozaurusów
oraz inne skamienieliny. Podobno na świecie są tylko dwa tak dobrze zachowane
cronozaurusy a drugi jest w Australii. To taka duża krokodylo-ryba. Z muzeum do
miasteczka prowadzi już droga asfaltowa, a po drodze zatrzymaliśmy się jeszcze żeby zobaczyć malownicze Pozos Azules. Kolejna opłata za wstęp 3tys ale znów warto. Kawałeczek od drogi znajduje się parę małych zbiorników wodnych o głębokich zielono-niebieskawych
kolorach. Z 
powodu dużego zachmurzenia nie widać jednak tego na zdjęciach.
Zabarwienie jest wynikiem zawartości w wodzie pewnych minerałów o czym poinformowała nas pani przy jeziorkach.
Teren jest bardzo przyjemny. Można sobie wynająć koniki albo po prostu się zrelaksować i posiedzieć przez chwile. Nie można jednak pływać. Z jeziorek do
miasteczka dostaliśmy się złapanym na kciuka samochodem. Cała trasa zajęła nam
prawie cztery godziny i bardzo polecam. Oczywiście płacenie za każdą atrakcje
to szaleństwo i przy paru punktach według mnie strata pieniędzy ale spacer
poprzez wioskowe tereny to sama przyjemność.
W samej Villa de Leyva nie zostajemy jednak długo i po obiedzie wraz z Cassandra
idziemy na nasze busy. Ona jedzie do Bogoty na samolot a my do Arcabuco i dalej do San
Gil. Jest to szybsza i nieco tańsza droga niż przez Tunja.
Info:
Nocleg: bogata baza noclegowa; średnio 20tys za osobę.
Bardzo przyjemnie jest w Hostelu Rana na calle 10. Myśmy utargowali 25tys/2
osoby w Villa Real za rogiem. W miasteczku jest także camping 
ok 5tys za osobę.
ok 5tys za osobę.
Transport: dworzec jest niedaleko centrum. Jest parę bezpośrednich połączeń do Bogoty, bardzo częste odjazdy do Tunja (6 tys; 1 godz) i parę odjazdów do Acarbuco (6 tys;1 godz; np: o 1:30 pm; 3 pm) skąd można łapać busy
do San Gil (kolejne 3-4 godzin) i Bucamaranga.
Wyżywienie: polecam stołówkę lokalną na przeciwko dworca.
Zaraz koło internetu. Jest tam parę mniejszych knajpek ale ta jedna ma wielką
sale zastawioną małymi stolikami. Dania są duże i wyśmienite. 5 500-zestaw
obiadowy; 4600 bez zupy. W samym miasteczku same pyszności, ale w turystycznych cenach: kawałek lokalnego tortu: 3 tys; rogalik nadziewany kurczakiem: 1700
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz