Przyjechaliśmy wczesnym rankiem busem z Zumbahua, który był zapakowany po brzegi głównie młodzieżą ale także całymi rodzinami. Było jeszcze wcześnie ale miasteczko
już
ostro przygotowywało się do procesji. Większość ulic była już zamknięta, a widownia przynosiła sobie krzesełka, które można było także kupić albo wynająć. Mnóstwo sprzedawców słodyczy, śmiesznych czapeczek, balonów i różnych dziwnych karnawałowych
zabawek. Największym dla nas szokiem były olbrzymie sterty piwa i małe bary
rozlokowane na każdym rogu wzdłuż miejsca procesji. Największa piwna góra oczywiście
pod kościołem a jakby inaczej. Zostawiliśmy plecaki u bardzo miłej pani w małej
restauracji gdzie także uraczyliśmy się kawką. Znaleźliśmy sobie miejsce
obserwacji oczywiście przy jednym z piwnych stoisk. Procesja zaczęła się nieśmiało 
około 10 am Najpierw
orkiestra, trochę przerwy, władze miasta w ludowych strojach, jakaś figurka
katolicka. W procesji swój program pokazują różne delegacje. Widzieliśmy szkoły
podstawowe, technika, delegacje zawodowe i okolicznych wiosek. Każdy miał swój pomysł na świętowanie Bożego Ciała. W miedzy czasie wzięliśmy pierwsze piwko i zaprzyjaźniliśmy się z ludźmi w naszym otoczeniu. Później wszystko szło coraz
szybciej. Delegacje paradowały jedna po drugiej, muzyka jednej zagłuszała śpiewy następnej. Stroje każdej z grup dopracowane były oczywiście do perfekcji
jak w karnawale. Początkowo ludowy i spokojny charakter procesji zmieniał się w
coraz bardziej imprezowy, kolorowy głośny i karnawałowy. Przybywało coraz więcej ludzi. Już zwyczajowo uczestnicy częstują różnymi dziwnymi produktami alkoholowymi domowej roboty i nie można odmówić. Spotkaliśmy się z tym przy
innych wioskowych imprezach. Co chwila ktoś podbiegał z flaszeczką. Spróbowaliśmy także miodu z aloesu 
popularnego w tym rejonie. Musze sprostować że nazwa miód dotyczy w Ameryce nie tylko produkcji pszczelej ale także
ludzkiej. Jest to nazwa wielu słodkich produktów roślinnych. Wczuwając się w atmosferę nasza szybkość spożywania piwa także przybrała tempa. Taka fiesta,
muzyka, kolory, śmiechy, słońce i zimne piwko zaraz pod ręką. No nie można
inaczej. Miejscowa młodzież mimo wczesnej godziny już ostro zataczała się pod ścianą.
Eh te katolickie imprezy hihi. Nie to co u nas. Sztywno i ....ok nie
rozmawiajmy o religii bo mnie tu później napadną komentarzami. Zrobiliśmy sobie
chwile przerwy na obiadek i później ciężko nam było wrócić na nasze miejsce ale
czego nie może zdziałać uśmiech blondynki w Ameryce Południowej. „ Bienvenido en
Ecuador” tłum się rozwarł i nawet
policja przepuściła mnie na przody. Impreza jak w karnawał. (Kliknij dla porównania) Każdy się cieszy, dzieciaki szaleją z bańkami mydlanymi. Ludzie
wiedzą jak tu się bawić.W Ameryce Południowej jak się bawią to się bawią, jak odpoczywają to odpoczywają, jak pracują to.... hmm... bywa różnie. Jak już mówiłam. Każda grupa ma perfekcyjnie dopracowane stroje, ciekawe układy, muzykę. Ktoś co chwila podbiega do tańczących z butelką wody. Wytańczyć i wyśpiewać te paro kilometrową trasę w ten upał to nie jest banalna sprawa. Jak w karnawale tańczą wszyscy w każdym wieku jeśli tylko mogą stać. Poza ludowymi strojami możemy obserwować także tradycyjne instrumenty jak flety, tarki do grania, różne gitary i cymbały. Ludzie tańczą i procesja nie ma końca. Podobno ma trwać aż do 16tej!! My jednak chcieliśmy tego dnia dojechać do Quito więc pożegnaliśmy się z nowymi znajomymi i chwiejnym krokiem pomimo wczesnej popołudniowej godziny poszliśmy na busa. W końcu wstaliśmy nieco po 3 am i
dzień wydawał nam się już bardzo długi. Jak głowa
jest tak trochę lekka zawsze lepiej się myśli więc i mnie wzięło na przemyślenia, porównania i podsumowania. Kiedy opuszczałam Azję nie sądziłam że Amerykę pokocham
tak samo zwłaszcza gdy w pierwszym hostelu w Buenos Aires okazało się że jesteśmy jedynymi osobami nie mówiącymi po hiszpańsku. Nikt więc się nami nie przejmował jednym słowem odwrócono się do nas pupami i tak nas Ameryka
Południowa przywitała. Nikt nawet nie starał się nas zrozumieć i tyle. Prawda
jest jednak taka że są dwa rodzaje bariery językowej: kiedy ktoś nie chce mówić
i kiedy ktoś nie chce słuchać. My mówić chcemy i się staramy ale jeśli ktoś nas
nie chce słuchać-cóż na to nic nie poradzimy. Tak więc Argentyna słuchać nas
nie chciała i Argentyny nie lubimy. Chile słuchało nas trochę, a już na północ
chciano nas słuchać nawet kiedy my już nie chcieliśmy mówić. Dlatego Boliwię i
Peru lubimy tak bardzo. Nawet kiedy tłumaczyliśmy się że nasz hiszpański jest
podstawowy pocieszano nas: „WASZ hiszpański rozumiemy” 
Peru i Boliwia NASZ hiszpański rozumiała i tu zaczęła się nasza prawdziwa miłość do Ameryki Południowej. Zainteresowała nas bogata kultura, zafascynowały zwyczaje i
stroje. Jeśli śledzicie moje przygody wiecie że poświęcam więcej czasu na
lokalne wydarzenia, teatralne spektakle (Boliwijskie tańce), lokalne fiesty,
(zobacz np fiesta patata) i indywidualne czy rzadziej zorganizowane wyprawy w tereny o wciąż tradycyjnym charakterze (Selwa lub bezdroża Boliwii)
albo miejsca o szczególnym klimacie (zobacz Yotala lub kopalnia w Potosi) niż wyprawy w ruiny czy zwiedzanie
kolonialnych miasteczek. Okazało się że możemy i po drugie chcemy jechać
jeszcze głębiej i w jeszcze bardziej nieturystyczne tereny. Uczestniczyć w
wioskowych fiestach, szukać 
szamanów po dżungli nie przesadnie głębokiej (nie jesteśmy panem Cejrowskim czy Palkiewiczem a wciąż zwykłymi backpackersami) czy spędzać całe dnie na rozmowach z lokalnymi w peruwiańskiej Selwie czy boliwijskim barze. W pewien sposób mono lingwistyczny charakter Ameryki Płd
pomaga w komunikacji od kasy biletowej po portowe spelunki. Nie dość, że hiszpański jako język europejski jest łatwiejszy do nauczenia się niż jakikolwiek język azjatycki, nie zmienia się z kraju do kraju i można go wciąż udoskonalać.
Tymczasem w Azji mimo dużej popularności języka angielskiego wyprawa w tereny
mniej turystyczne jest o wiele trudniejsza nie tylko z powodów językowych ale także kiepskiej infrastruktury. W naszym ulubionym miejscu w Peru czyli w Selwie bez problemu mogliśmy toczyć ciekawe rozmowy z lokalnymi bez tłumacza i pytać na przykład o szkoły, szpitale, rośliny lecznicze czy wierzenia. Mogliśmy wejść w lokalne życie dogłębnie. A jak sobie radzić w Azji jeśli nikt nie zna
Angielskiego? Tak 
naprawdę w Azji Południowo-wschodniej zdarza się to rzadko
chyba że opuszczacie tereny turystyczne np wybierając się do przecudnej jaskini
Kong Lo w Laosie (kliknij link) albo podróżujecie po Chinach. W takiej sytuacji
zostaje język migowy: przykładacie złożone ręce do głowy-znaczy spać; wkładacie ręce do buzi-jeść. A jak prowadzić „rozmowę” hmm Jest parę tematów które można pociągnąć przez jakiś czas. Oczywiście: „Ja Laos, Ty?” -Ja Polska...” –hmmm... po czym może nastąpić
pytanie z jedynym wyrazem międzynarodowym jaki lokalni znają: „-Polska dużo dolarów?” „-Nie, polska nie dużo Dolarów” i skierować kciuk w dół. Następnie można rozmawiać na temat czegokolwiek co macie pod ręką. Czyli pies: że brudny, że biega, że skacze , że się boicie. Dom: na palach, że dużo wody, lubicie huśtanie w hamaku... samochód: a czyj?, a działa? ... góra: w Polsce też góry
ale wyższe lub niższe...każde z tych rzeczy można w jakiś sposób pokazać a jeśli Wasz rozmówca nie zrozumie-cóż rozmowa i tak będzie toczyć się nadal i
tyle. Do tego dochodzi dużo „Aha”.. potakiwania 
albo od czasu do czasu : „nie
rozumiem” ot tak żeby zapewnić rozmówcę że rozumie się wszystko inne.Kolejny łatwy temat to lokalna kuchnia. Każdy w końcu poznaje lokalne nazwy potraw więc: a to lubię a tego nie, a czy to macie w wiosce a gotujecie?..itp Na koniec albo na początek popularny temat czyli rodzinka. Tu przydatne są zdjęcia. Tak spędziłam ponad godzinę w pociągu chińskim rozmawiając z zupełnie nieznającą angielskiego Chinką. Nasza komunikacja polegała na pokazywaniu sobie zdjęć z komórki i aparatu i opisywanie każdego na nim. W końcu mama, papa to nazwy prawie międzynarodowe. Pomocne w zawieraniu jakichkolwiek znajomości czy umów są drobne prezenciki. Gdzieś w kieszeni zawieruszone cukierki, które darujecie podczas rozmowy mimochodem czy paczka papierosów. Mimo że to nic wielkiego, sprawiacie że dystans miedzy Wami a rozmówcą się zmniejsza a także czynicie go w jakiś sposób Wam dłużnym. Cóż palenia nie należy promować ale często pomaga. Oczywiście Azja pali więcej niż Ameryka ale nawet w Ameryce działa. Tak udało mi się załatwić kabinę na czterodniowy rejs do Amazonki (link). Na
początku że kabina
jest ale jej nie ma bo nie wiadomo. –typowa odpowiedź w Ameryce Południowej. JA już byłam nieco zdeterminowana i się wyprowadzić z łodzi nie dałam.
Poczęstowałam papieroskiem i zaczęłam gadać że łódź ładna, bardzo nam się
podoba i że nie ma innej łodzi dziś z kabiną i my fajni jesteśmy. Po paru
minutach oficer już się uśmiechał, zaczął opowiadać o rejsie i zapasie piwa w
lodówce na łodzi, a na koniec uścisnął mi rękę i powiedział że kabina się
znajdzie. Dobrze, wystarczy tego przynudzania. Podsumowując: Ameryka Południowa jest
super. Nie jest jeszcze tak zapchana imprezowymi turystycznymi rajami jak Azja.
Jest kolorowa, pełna otwartych ludzi i nie zepsuta ale zmienia się bardzo
szybko więc zapraszam nim ominie Was ta cała przygoda.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz