Zostało postanowione.... i jestem w Melbourne, a co będzie dalej? - zupełnie nie mam planu. Zobaczymy jak ten pobyt się potoczy. Na razie sprawdzamy czym ta Australia jest, jak ją można ugryźć i jakie są możliwości rozwoju w mojej branży (na razie poglądowo tak przy okazji). Jeśli mi się nie spodoba uciekam do Azji w kolejną przygodę. W końcu jest tak blisko, co chwila loty w promocyjnych cenach i na miejscu o wiele taniej.
Na początek wyjazdu do Australii trzeba było się uporać z wizami i przeprawą graniczną. Nie obyło się bez problemów. Strona ambasady australijskiej jest
praktycznie dość skąpa w informacje. Znaczy informacji jest aż tyle, że nie
wiadomo co akurat dotyczy nas! Wszędzie jest napisane ze „MOŻEMY być”
poproszeni o to tamto i inne. Z wizą turystyczną na 3 miesiące jest prosto. Wizę można załatwić on-line w ciągu paru dni i nic ona nie kosztuje. Trudniej już z turystycznymi wizami na dłuższy pobyt albo pracowniczymi itp. Jeszcze podczas wypełniania wniosku dostajemy
komunikat że możemy być poproszeni o wynik badania lekarskiego albo RTG klatki
piersiowej. Później nic takiego nie było jednak potrzebne, a ile się namartwiłam
gdzie ja RTG załatwię w Kolumbii! Po dosłaniu jednak wszystkich papierzysk odpowiedź
z numerem wizy została przysłana w ciągu paru dni. Wszystko odbywa się w sposób
elektroniczny. Na zakończenie drukujemy e-mail z numerem nadanej nam wizy i z
tym możemy iść już na nasz samolot. Wszystko wyglądało już tak pięknie i łatwo.... Tymczasem...
Na lotnisku w Krakowie pożegnanie mieliśmy gorące. W Paryżu mieliśmy skoczyć na parę godzin do centrum, ale okazało się to jednak zbyt drogą i zupełnie nieopłacalną zabawą. Zresztą ja już Paryż widziałam. Około 9 Euro za pociąg w
jedną stronę i 12 za przechowanie bagażu. Tak wiec więcej posiedzieliśmy na
lotnisku, które okazało się olbrzymie! Wszystkie problemy zaczęły się podczas
odprawy. Kiedy czas nadszedł zupełnie bez obaw podeszliśmy z naszymi bagażami
do stoiska. Podaje swój paszport i wydrukowanego maila z numerem wizy i kazano
mi czekać. Mój paszport powędrował w niewiadomym kierunku i czekamy. Mamy czas
jak na razie. Po dłuższej chwili powiedziano mi że moja wiza nie została
zatwierdzona.- ??? Jak to? Mam papiery. –No to może pani nie zapłaciła...
–Wszystko jest zapłacone! Wysłano mnie do biura lotniska na przeciwko gdzie zajmują się wizami i próbowano mi wyrobić wizę za 25 $ które są dostępne dla niektórych państw, jednak nie dla Polski. Zaczynam się denerwować bo czas
ucieka. Kolejna osoba sprawdza moje dane i próbuje wyrobić mi nową wizę. Nic z
tego!! Do zamknięcia odprawy zostaje już tylko 15 minut. Zaczynam panikować. Ktoś coś ciągle grzebie w komputerze, radzą bym dzwoniła do ambasady ... a czas
mija. Ostatecznie zadecydowano, że wszystko zależy od tego czy mnie łaskawie
Qatar Airlines weźmie czy nie. W końcu pojawił się ktoś ważny i chyba w końcu wiedzący o co biega. Jednak do godziny zero zostało 10 minut. Zadzwoniono do
australijskiego biura ochrony czy tam imigracji czy mogą mnie przepuścić. Przez
chwile nie mogli się połączyć...zostało już 6 minut!!... następnie dowiedzieliśmy się że musimy poczekać na telefon z odpowiedzią... 3 minuty....Mnie już łzy w
oczach stają... Przygotowano już moje dane i bagaż...2 minuty... 1
minuta...Telefon dzwoni... i kciuk dowodzącego operacją jak cezara powędrował w górę. Wydrukowano mi kartę pokładową i lecę do Australii w ostatniej chwili! Okazało się że w system
imigracja wpisała sobie błędnie mój numer paszportu. Wrrr eh ta Australia!!!
Przez jakiegoś kretyna mogłam stracić całkiem nietani bilet lotniczy.
Psychicznie wykończona weszłam w końcu na pokład.
Pierwszy krotki (ok 9 godz)
lot do Kataru uczciliśmy winem francuskim, drinkami Bloody Mary i premierami
DVD na naszych prywatnych ekranach. Latanie z Qatar to sama przyjemność (poza
tym że nienawidzę latać) Wszystkie trunki, słodycze, ciastka, owoce, obiady
kolacje za free w każdej chwili dnia i nocy i w każdej strefie czasowej.
Jedzenie na pokładzie jest rewelacyjne! Można wybrać z pośród paru olbrzymich
dań. Nawet podczas postoju 5 godzinnego na lotnisku w Doha dostaliśmy darmową
kolacje. Po ponad 14 godzinach drugiego lotu i wielu szklaneczkach whisky z
powodu strasznych turbulencji dolecieliśmy na lotnisko w Melbourne. Przy
odprawie paszportowej zostaliśmy poproszeni na przesłuchanie do panów z
Imigracji. Pytano dlaczego nie mam biletu powrotnego, co będę robić, kogo zostawiłam w Polsce, jak długo znam Maxa itp. Ech, chwilę to zajęło. Z lotniska odebrała nas rodzina Maxa. Naszą przygodę z Australią czas zacząć!!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz